Roots & Roses organisation: Roots and Roses Heavy Trash (US) - Southern Culture On The Skids (US) more pics at this page |
 |
Soms moet je tijdens het festivals eens afstand kunnen doen van het voorspelbare en je keuze maken voor het onvoorspelbare. Dat is ook de reden waarom ik op deze feestdag van de arbeid richting Wallonië trek naar Myriam en Fred hun 'Roots & Roses'. Afstand van de hamburgers en frietjes maar kiezen voor de wereldkeuken met 'streetfood' van o.a. Mexico, Japan, Italië, Mautitius en ook België natuurlijk. Afstand van het gewone pilsje en we gaan nu voor de artisanale biertjes als 'Moinette' of een 'Saison', of wat dacht je van een 'Chimay Blue'. Het kan hier allemaal en dus laten we de traditionele optochten op deze feestdag behoorlijk links liggen. Niet alleen 'food & drinks' springen hier uit de band maar ook de muziek. Hier in deze 2 festivaltenten kan je zeker van zijn dat je steeds weer op een verrassing wordt getrakteerd en wanneer je ruimdenkend bent alweer iets nieuws leert ontdekken. Dat is één van de reden dat deze 'Roots & Roses' bijzonder populair is en ook van buiten onze landsgrenzen volk weet aan te trekken. Hier op deze 'site' aan de 'Ancien Chemin d'Ollignies' in de provincie Henegouwen is er dus enkel plaats voor genieters van lekker eten en alternatieve muziek maar met duidelijk steeds een knipoog naar roots en blues, de rozen dus ;-).
Twee podia met de overduidelijke benaming 'Roots' en 'Roses' en voor de aftrap moeten we ons tegen 11.00u reeds begeven naar de 'Roses Stage' waar ze aanvangen met 'Scrappy Tapes'. Dit duo uit de 'Vloanders' heeft duidelijk geluisterd naar de 'Black Box Revelation' en bestaat uit Degryse Jochen en Van Snick Matthias. Hun 'garagerock' klinkt zeer vettig en allerlei blues en roots invloeden zijn duidelijk hoorbaar, misschien de reden waarom we dit duo al op bluesfestivals zijn tegen gekomen. Meteen zal iedereen in deze kleine gemenschap wel wakker worden door dit Ghentse duo en so we have all the time...for a beer with a pistol slapper blues.
Van Roses naar de 'Roots Stage' voor een ontmoeting met 'The Holmes'. Hun muziekkeuze wordt door henzelf gedefinieerd als 'brutal psychedelic blues'. Deze band van totaal geschifte rockers bestaat uit leden van 'Romano Nervoso' en 'No One Is Innocent'. Met Adriano De La Vega, Mr. Shanka en Don Serpico zijn we gewaarschuwd dat het een wel wennen zal worden. Zeer strak en moesten we er een nieuwe term op kunnen plakken zou dit zeker en vast kort bij 'metal-blues' zijn, een set waar zonder meer headbangers zouden in thuis zijn geweest.
De derde act van vandaag en ook de derde Belgische formatie heeft zich ondertussen klaargemaakt in de andere tent. 'Moaning Cities' brachten in de lente van 2014 hun debuutalbum 'Pathways Through The Sail' op de markt en met hen bewandelen we het pad van de 'psychedelic rock 'n roll'. Deze vijf 'Brusseleirs' hebben duidelijk Jim Morrison en The Doors als voorbeeld en dus belanden we zo maar in de 'late sixties'. Ook zullen ze een eigen bewerking brengen van het festivallied 'Roots & Roses' geschreven door Fred Lani van Fred & The Healers. Heel wat Oosterse invloeden bij deze 'Moaning Cities' waardoor we met nummers als 'Shipbreakers' en 'Algiers' weer helemaal 'zen' zijn.
Tussen de vorige en de volgende toch eens naar de foodstands wandelen om een internationale keuze te kunnen maken. Met deze'Laura Gibson' is ook meteen het luik van de Belgische groepen afgewerkt en belanden we zo in Oregon. Deze singer-songwriter wist zo te imponeren dat ze nog het voorprogramma van Calexico mocht invullen. Begin deze maand bracht ze haar album 'Empire Building' uit. Meteen ook om dit festival de vrouwelijke en iets rustigere toets aan te wenden. Met nummers als 'The Cage' en 'Dark Lake' weet deze Laura Gibson toch de meesten onder ons te bekoren al was het maar om onze hegoororganen eventjes rust te gunnen.
Met het einde van Laura Gibson is ook 'high noon' aan ons voorbijgegaan en dus hebben we het dessert maar voor later gehouden. Op de 'Roses Stage' maken we een omweggetje richting Italië en meerbepaald de streek rond Rome met de formatie 'Giuda'. Lorenzo, Danilo, Tenda, Daniele en Michele staan gekend voor hun excellente 'live' optredens en meteen kunnen ze hier ook een ode brengen aan hun landgenoten die destijds gekozen hebben voor België en zo wordt de 70 jarige immigratie met deze punkrock formatie eventjes in de spotlights gezet. Met 'Tartan Pants' wordt de trende van stevig eventjes terug aangehaald. Nummers als 'Bad Days Are Back' schroeven deze van 'Giuda' de volumeknoppen weerom volledig open en we zouden al beginnen roepen 'Hey Hey', time for a little country.
Het is hectisch verplaatsen van Roots naar Roses maar met de Canadese formatie The Give'Em Hell Boys' krijgen we toch een meer ontspannend concept voor te kiezen. Deze band is al een tijdje in het land en ik zag ze nog recent aan het werk. Deze barnstompers bestaan uit Quinn Clark, Chales Biddiscombe, Brayton Farmer, Keegan Proctor en 'one of the boys' Lindsay Thompson en komen uit de provincie Alberta. Voor diegene die deze "get-your-elbows-swinging-and-knees-knocking" country band nog niet hebben gezien. This is fun! Met 'Drink Untill I Drown' en 'Me and The Whiskey' heeft een goed verstaander maar een half woord nodig waar deze Canadese formatie heen willen. Naar de bar? Het einde van hun set brengt steevast de 'good mood' naar boven wanneer ze Chris Isaac zijn 'Wicked Games' van de nodige punch voorzien. Hell Yeah!
Samen met 'Bob Log III' maken we ons op voor de 'afternoon tea'. Deze extravagante verschijning valt meteen op door zijn glitterend kostuum en verbergt zich achter een heuse piloothelm die verbonden is met zijn versterker. Hoed u voor de punk-blues van deze slide spelende one-man party band die zich perfect kan vinden in het leven van globetrotter. Een gesprek met de mannen van 'Boogie Beasts' leerde me dat de man achter het masker wel bijzonder vriendelijk is maar buiten het visuele kon hij me muzikaal niet bekoren. De monotone geluiden die vanachter zijn scherm hoorbaar waren werden daarboven nog overstemd door de bassdrum, sorry Bob.
Voor 'folk' van het betere soort trekken we terug richting 'Roots tent' met de Amerikaanse band 'Phil Cook & The Guitar Heels''. Phil Cook is een veelzijdig artiest en is al enkele malen in België te zien geweest, zo ook met de band Justin Vernon’s Gayngs. Zelf vond hij het tijd om op eigen benen te gaan staan en zo vormde hij zijn band 'The Guita Heels. Hij weet traditionele folk, country en blues tot een aangenaam geheel te vormen en in tijden van elektrisch geweld voelt deze hedendaagse electro-folk aan als een verademing. Met een nummer speciaal voor zijn zoontje raakt hij zelfs de tedere sanaar bij diegenen die hier aanwezig zijn met hun kids, en dat zijn er toch wel een paar hoor. Deze 'Phil Cook' is als frontman misschien minder gekend maar voor mij is hij al de verrassing van deze editie.
Vijf uur gepasseerd en tijd voor de grotere kanonnen. Met 'The Move Me Nots' gaan we terug naar de strakke sixties rock. Nicole Laurenne en haar band draaien toch al een goede 10 jaar mee in het circuit en brengen naar hun zeggen 'Fuzz and Farfisa', zeg maar een samenhang van surf en rock 'n roll. 'The Love Me Nots' zijn Michael Johnny Walker, Christina Nunez en Jay Lien. Met songs als 'Walk Around' en 'Make Up' brengen deze formatie ons daadwerkelijk terug naar de rock 'n roll van de sixties en dit met enige punk allure.
Van de grotere naar de grote kanonnen en ditmaal gaan we weerom voor punkrock met'The BellRays'. Lisa Kekaula heeft een dijk van een soulstem waar de 'Rootstent' hier wel eventjes van zal gaan daveren. Zij staan overal ter wereld bekend voor hun denderende 'live' shows. When garagerock meets soul zou je wel kunnen stellen werd deze band begin jaren negentig opgericht in Californië. Samen met Bob Vennum op gitaar, Justin Andres op basgitaar en Stefan Litrownik aan de drums mogen we ons gaan verwachten aan een regelrechte uppercut. 'Black Lightning' kan toepasselijk klinken maar dit nummer past perfect bij de binnenkomer van Lisa en haar 'BellRays'. Ook met de nummers 'Anymore' en 'The Way' maken deze formatie hun status als sterren meer dan waar.
We zijn vertrokken en nu gaat het van de ene sensatie naar de andere. Op het 'Roses' podium staan voor ons klaar 'King Khan & The BBQ Show'. Dit huwelijk tussen Montreal en Berlijn is een sensatie op zichzelf en ze waren hier al eens te gast in 2014. Zet je schrap want dit wordt vuurwerk! This is a madhouse. Voor de transfomatie naar totale madness krijgen deze heren natuurlijk een 10/10. Muzikaal blijf ik weerom een beetje op mijn honger zitten en dit telkens weer door die overdonderende bassdrum. Allee ze zijn dan toch geslaagd voor het visuele en de show must go on...
Vorig jaar stonden ze nog op Sjock en eerlijk? Voor mij was dit het beste van die dag. 'Southern Culture On The Skids' werden in 1983 opgericht in Noord Carolina en brengen een mix van rock 'n roll, rockabilly, surf en rhythm & blues. Hun optreden is steeds voorzien van een goede dosis humor en ook met hun kledij gaan we een beetje terug in de tijd. Een groep die ontegensprekelijk een meer dan waardige afsluiter is op het roots podium. Tijd om alle remmen los te gooien met Rick Miller, Dave Hartman en Mary Huff '. Time to enjoy! Na een instrumentale opener krijgen we al meteen het betere werk zoals 'Voodoo Cadillac' en met 'Nitty Gritty' en 'Soul City' doen ze waarom ze zijn gecontacteerd en dat is de tent uit de bol doen gaan. Rick, Dave en Mary ze deden het in 1893 en doen het nog steed in 2016. Klasse!
Ten o'clock en tijd om de editie van 2016 af te sluiten en dat doen ze hier dit jaar met 'Heavy Trash'. Ophitsende rockabilly maar dan serieus buiten de lijntjes gekleurd. Jon Spencer en Mat Verta-Ray weten duidelijk van wanten en kunnen tellen als afsluiter van deze heerlijke dag. Punk en garagerock zijn steevast verwerkt in hun 'ding' of noemen we het gewoon 'Heavenly Trash'. Allee, Roots & Roses mag beginnen werken aan de volgende editie en dat zal weerom een hele opgave worden. Onze feest van de arbeid zit er op en zo maken we ons klaar voor een immens drukke maand maar dit zullen we nog zeker tot volgend jaar blijven herinneren en zo staat 1 mei al ingevuld voor 2017. Au revoir!
|
|